به گزارش خبرآنلاین، یک پژوهشگر مستقل کانادایی در یک کشف کاملاً تصادفی سیگنال‌های بیش از ۱۷۰ ماهواره استارشیلد را شناسایی کرد که در جهتی اشتباه، در باندی اشتباه، و بدون هیچ هماهنگی بین‌المللی به زمین فرستاده می‌شوند.
اساساً باند فرکانسی ۲۰۲۵–۲۱۱۰ مگاهرتز طبق مقررات جهانی ITU یک باند uplink است. یعنی در این فرکانس باید از زمین به فضا پیام فرستاد، نه برعکس. اما ۱۷۰ ماهواره استارشیلد دقیقاً در همین باند مشغول ارسال سیگنال‌های قدرتمند به سطح زمین هستند. کاری که حداقل در تئوری می‌تواند برای دریافت‌کننده‌های ماهواره‌ای ناسا، NOAA و حتی شبکه‌های خبری تلویزیونی مزاحمت ایجاد کند.
با وجود این، هیچ شکایت رسمی از تداخل گزارش نشده است. و همین بی‌سر و صدایی است که موضوع را پیچیده‌تر می‌کند.
کشف اتفاقی یک سیگنال که نباید وجود می‌داشت
اسکات تیلی، مهندس تکنولوژی و رادیو اخترشناس آماتور، هنگام کار روی پروژه‌ای دیگر به شکل اتفاقی آنتن و باند اشتباهی را تنظیم کرد و ناگهان با سیگنال‌هایی روبه‌رو شد که اصلاً نباید آنجا باشند. پس از شناسایی الگوی داپلر و مقایسه با داده‌های مداری که گروهی از ردیابان آماتور جمع‌آوری کرده‌اند، مشخص شد که فرستنده‌های ناشناس، متعلق به ماهواره‌های استارشیلد هستند.
تا امروز، ۱۷۱ ماهواره از ۱۹۳ ماهواره شناخته‌شده منظومه ماهواره‌ای استارشیلد چنین سیگنال‌هایی می‌فرستند.
قدرت سیگنال‌ها آن‌قدر زیاد است که حتی یک ایستگاه کوچک خانگی هم قادر به دریافت آن‌هاست و این پرسش را مطرح می‌کند که مقصود واقعی این ارتباط چیست؟ آیا این یک سامانه عملیاتی مخفی است؟ یا از بخش‌های ثانویه‌ای استفاده می‌کند که به‌طور عمومی اعلام نشده‌اند؟
این باند برای ناسا و NOAA حیاتی است. این سازمان‌ها از آن برای فرمان‌دهی و کنترل مأموریت‌های فضایی، ارتباط با ماهواره‌های هواشناسی، تلسکوپ‌های فضایی و مجموعه‌ای از سیستم‌های علمی استفاده می‌کنند. هرگونه ارسال ناخواسته از فضا به زمین، در تئوری می‌تواند سیگنال‌های زمینی را که به ماهواره‌ها فرستاده می‌شود، تحت‌الشعاع قرار دهد.
تیلی هشدار می‌دهد که حتی اگر امروز تداخلی رخ نداده باشد، اصل ماجرا رعایت‌نشدن شفافیت و اصول هماهنگی طیفی بین‌المللی است. اصولی که برای جلوگیری از هرج‌ومرج در فضا طراحی شده‌اند.
کارشناسان طیف رادیویی احتمال می‌دهند که NRO و NTIA در آمریکا در سکوت کامل این ارسال‌ها را تأیید کرده‌اند. بسیاری از تصمیم‌ها درباره طیف مربوط به سامانه‌های امنیت ملی هرگز علنی نمی‌شوند.
اما مشکل از جایی شروع می‌شود که این منظومه ماهواره‌ای جهانی است. سیگنال‌های استارشیلد فقط روی آمریکا و کانادا نیست. احتمالاً همان الگو در اروپا، آسیا یا هر جای دیگر دنیا هم وجود دارد. طبق قوانین ITU، این موضوع باید به‌طور رسمی با کشورهای دیگر هماهنگ شود اما هیچ نشانه‌ای از چنین هماهنگی وجود ندارد.
دقیقا همین نکته باعث می‌شود بسیاری این سؤال را مطرح کنند که این سامانه سری سیگنال‌هایی ارسال می‌کند که ماهیت آن‌ها اعلام نشده و حتی در جهت اشتباه است؟
موقعیت‌یابی مخفی؟
تیلی بر این باور است که ساختار پایدار، قوی و تکرارشونده سیگنال‌ها می‌تواند پتانسیل استفاده برای کاربردهای PNT (موقعیت، ناوبری و زمان‌بندی) را فراهم کند. این لزوماً به معنای طراحی عمدی نیست، اما نشان می‌دهد که این شبکه می‌تواند به‌صورت فرصت‌طلبانه به چنین کاربردهایی چه برای نیروهای “دوست” در مناطق مناقشه، چه برای بازیگران ثالث خدمت کند.
در نهایت، اصل ماجرا فقط یک سیگنال اشتباه نیست. مسئله این است که وقتی صورت‌حساب‌های رسمی، توضیح روشن نمی‌دهند… وقتی هماهنگی بین‌المللی انجام نشده… و وقتی ۱۷۱ ماهواره چیزی را ارسال می‌کنند که نباید بکنند… دقیقاً چه چیزی در فضا در حال وقوع است؟
کسی جواب روشن نمی‌دهد و شاید همین سکوت، بزرگ‌ترین پیام ماجرا باشد.
۵۸۵۸
دیدگاهتان را بنویسید