غزال زیاری: ایده طراحی و ساخت هواپیماهایی با بدنه یکپارچه و بدون مرز میان بال و بدنه شاید یک قرن قدمت داشته باشد، اما این روزها دوباره به یکی از جدی‌ترین مسیرهای آینده هوانوردی تبدیل شده است؛ این طرح رادیکالی است که می‌تواند مصرف سوخت را به شکل چشمگیری کاهش داده، کابین بزرگ‌تری در اختیار سازندگان قرار داده و صدای موتور را تا حد قابل توجهی پایین بیاورد.
تلاش برای بهره گیری از همین ویژگی‌ها باعث شده تا چندین شرکت نوپا و غول‌های صنعت هوانوردی، رقابت فشرده‌ای را برای دست‌یافتن به این “جام مقدس هوانوردی” آغاز کنند.
از استیو تا المپیک
یکی از مهم‌ترین حاضران در این رقابت، استارت‌آپ آمریکایی Outbound Aerospace است که با یک پرنده کوچک کنترل‌ازراه‌دور به نام استیو نخستین گام‌ها را در این مسیر برداشته است؛ پرنده V شکلی که اگرچه در اولین پروازش تنها ۱۶ ثانیه در آسمان ماند، اما برای اثبات قابلیت‌های طراحی جدید همین زمان کوتاه هم کافی بود. طبق اعلام مقامات این شرکت، آنها قصد دارند تا دهه ۲۰۳۰ میلادی نمونه هواپیمای مسافربری خود به نام المپیک را با حدود ۲۵۰ صندلی معرفی کنند. با در نظر داشتن طرحی که در تصاویر اولیه ارائه شده می بینیم، المپیک تفاوت‌هایی اساسی با هواپیماهای لوله‌ای شکل امروز دارد.
علاوه بر کمپانی Outbound، شرکت‌های دیگری هم وارد میدان رقابت شده‌اند و حتی برخی از آنها حمایت‌های مالی هنگفتی دریافت کرده‌اند که نشان می‌دهد رقابت بر سر آینده آسمان‌ها جدی‌تر از همیشه است.
برخی تحلیلگران معتقدند که اگر یکی از این شرکت‌ها بتواند طراحی بدنه یکپارچه را به‌درستی عملی کند، هوانوردی تجاری وارد عصر جدیدی خواهد شد. با وجود مزیت‌های چشمگیر، این مسیر بدون چالش نیست. مهم‌ترین مانع، طراحی کابین تحت فشار در ساختاری غیرلوله‌ای است؛ این دقیقا همان مشکلی است که از دهه‌ها پیش مهندسان را درگیر کرده . علاوه بر آن، دریافت گواهینامه‌های ایمنی، هزینه ساخت و پذیرش خطوط هوایی موانعی هستند که هر شرکت باید از آنها عبور کند.
اگر تمایل دارید تا از جزئیات این روند، از رقابت مستقیم با رقبای میلیارددلاری گرفته تا پشت‌پرده مشکلات طراحی و جزئیات فنی المپیک، اطلاعات بیشتری کسب کنید، برای مطالعه ادامه این مقاله اینجا کلیک کنید.
۵۸۳۲۱
دیدگاهتان را بنویسید